با موارد یاد شده به نظر میرسد به نوعی سیاه نمایی در مورد برقراری روابطمان با اطرافیان رسیده ایم که انگار از ابتدا به جهت نیاز به بقاء و در ادامه بر پایه انواع نیازهای مختلف ما در مراحل مختلف رشدی سبب شکل گیری و ادامه روابطمان با دیگران شده است.
سوال مهم و اساسی این است که آیا حقیقتا واقعیتی به این اندازه تلخ و دلخراش در ضمیر ناخواآگاه ما در پشت پرده شکل دهی و برقرار روابطمان وجود دارد ؟
با موضوعات طرح شده به ویژه مطلب قبلی باز به این سوال می پردازیم که آیا در نظر گرفتن "ارتباط" به عنوان یک نیاز جداگانه درست است؟
آنگونه که طرح کردیم از ابتدا که برای بقاء نیاز به ارتباط با والدین و مراقبین اولیه وجود دارد و در ادامه برای برطرف نمودن دیگر نیازها به آن اتکا می کنیم .
به نظر میرسد تعریف نمودن ارتباط به عنوان یک ابزار و مهارت جهت برطرف نمودن دیگر نیازها ، تعریف درست تری باشد.
"ارتباط" نیازی است که برای برآورده نمودن دیگر نیاز هایمان به آن نیازمندیم. همانند پول که به خودی ه خود فاقد کارآیی است و تنها مارا در راستای برآورده نمودن خواسته هایمان کمک و حمایت می کند.پول را نمی توان خورد !!! اما خواهیم توانست با آن غذایی بخریم که گرسنگی ما را برطرف کند.
پس می توانیم بگوییم : داشتن توانایی و مهارت برقراری ارتباط یک ثروت است.
در بسیاری از متون و گفته ها در حوزه روانشناسی درخصوص واحدهای کودک بالغ و والد صحبت شده است. در هنگام بروز چالش چه موارد فردی و چه موارد اجتماعی همواره تلاش ما بر این است که بالغ به عنوان هدایت گر ایفای نقش نماید. در نظر گرفتن اولویتها ، نگاه یکپارچه نگر و آینده نگر از ویژگیهای بالغ در رویارویی با مسائل و چالشها می باشد.
آنچه تا کنون گفتیم بیانگر این بوده است که شالوده و پی ریزی شخصیت انسان و الگوهای او در پیش بینی هایش و عملکردهایش در موقعیت ها و زمانهای مختلف بر این اصل مهم استوار است که به نیاز او به " ارتباط" که البته در ابتدا برپایه نیاز به بقاء بوده است، چگونه پاسخ داده شده و این نیاز چگونه برآورده شده است.
این نیازمندی صد در صدی و وابستگی ه تمام و کمال آن چیزیست که تامس هریس آن را قرار گرفتن در وضعیت "من خوب نیستم شما خوب هستید" می نامد.
تعریف سوژه و اُبژه:
این دو مفهمون که از زمان دکارت بطور جدی در فلسفه مطرح گردیند در روانشناسی به ویژه روانکاوی و روان تحلیلی بسیار پرکاربرد هستند .
فارغ از تعاریف فلسفی این دو کلمه در روانشناسی و بویژه در اینجا که در خصوص ارتباط صحبت می کنیم اُبژه مخاطب و سوژه نوع و شناخت و کیفیت ارتباط با این مخاطب را تداعی می نماید.
با بررسی های نظریه و تئوریهای موجود در حوزه های فلسفه و روانشناسی در میابیم که نیاز به ارتباط و تلاش برای برقراری آن با دیگران چه ریشه در اضطراب هستی گرایانه داشته باشد و یا در میل به بقاء ، جزیی انکارناشدنی از وجود انسان است و در طول حیات در مقاطع مختلف رشدی با تغییر شکل متناسب با آن مرحله بروز پیدا کرده و در راستای ارضای خود سکان کشتی زندگی فرد را به دست گرفته و به سمت مقصد مورد نظر در راستای ارضای این نیاز مهم هدایت می نماید.
گفتیم که نیاز به برقراری " ارتباط " بر پایه ی نیاز و وابستگی بقا آغاز می گردد اما تداوم و ادامه یافتن آن موضوعی است که باید به آن پرداخته شود .
زمانی که انسان به حدی از رشد می رسد که دیگر برای بقاء خود به اطرافیان ( مراقبین اولیه - والدین ) وابستگی ندارد چگونه است که همچنان این نیاز در او بیدار و باقی است ؟ و همچنان ارضای این نیاز است که می تواند ضمن شکل دهی شخصیت و سبک زندگی او اسباب آرامش و راحتی او را برآورده کند...
آیا این نیاز به صورت شرطی در ما به وجود آمده است یا از خواص ذاتی انسان و جزیی از خلقت اوست؟
همانگونه که گفته شد "ارتباط" به عنوان ضرورتی برای بقاء از ابتدا همراه ماست و آنچه بسیار بر روند رشد و آینده ما تاثیر گذار خواهد بود چگونگی و میزان برآورده شدن این نیاز می باشد.
نظریات روانشناسی مانند بالبی ، فروید ، پیاژه و ... در قالب نظریات رشدی و روانکاوانه به اهمیت دوران کودکی و اتفاقات و رخدادهای آن پرداخته و همواره راه حل مشکلات امروز و جلوگیری از بروز مشکلات فردا را در این دوران جستجو نموده اند.
انسانهای ناپخته
همیشه میخواهند ک در مشاجرات برتری یابند...
حتی اگر ب قیمت از دست دادن "رابطه"باشد...
اما انسانهای عاقل
درک میکنند ک گاهی بهتر است در مشاجره ایی گذشت کنند
تا از رابطه ایی ک برایشان باارزش تر است"محافظت"کنند.
اولین تجربه ارتباطی بشر که شالوده ی روابط آینده او نیز خواهد بود بر پایه نیاز او به مراقبین اولیه اش برای بقا نهاده شده است .
این نیازمندی ه تمام و کمال برای هست شدن و پس از آن برای هست ماندن تجربه ای اصیل و درونی است که برای همه انسانها مشترک بوده و توجه به روند و چگونگی آن میتواند راه گشای بسیاری از مسائل باشد
